Voor Pim wordt een groots afscheid georganiseerd. Familie en vrienden van Pim zoeken elkaar ook daarna op en delen hun verdriet. De ouders van Pim voeren een nazorggesprek met de artsen en schrijven een brief aan het academisch ziekenhuis, waarin zij hun positieve en negatieve ervaringen op een rij zetten. Naar aanleiding van de brief worden zij uitgenodigd voor een gesprek. Hematon, de patiëntenvereniging voor mensen met bloedkanker, komt op de lijn nadat diverse donaties zijn ontvangen ter nagedachtenis van Pim. Na een aantal maanden wordt de as van Pim bijgezet in het familiegraf.

Pim neemt de regie in handen. Hij heeft alle behandelingen ondergaan en alle beproevingen doorstaan in de hoop weer beter te worden. Nu dat niet het geval blijkt en zijn situatie dagelijks verslechtert, is het klaar voor hem. Vastbesloten zet hij het euthanasieproces in gang dat hem uit deze nachtmerrie zal bevrijden. Zijn familie worstelt met zijn beslissing, maar blijft hem steunen. Na maanden in afzondering te hebben geleefd, ontvangt hij eindelijk zijn vrienden weer – maar deze keer om afscheid te nemen. Pim gelooft niet dat er na de dood iets is, maar denkt wel: ‘Zolang jullie aan me denken, ben ik er nog.’

Eenmaal thuis blijken de complicaties van de stamceltransplantatie niet zomaar te verdwijnen. Het echte herstel lijkt uit te blijven. Pim krijgt het mentaal zwaar te verduren. Hij leeft in een nachtmerrie en wil vluchten – de zwartste periode in het jaar van zijn ziekte. Op het moment dat Pim zowel fysiek als mentaal weer iets sterker wordt, slaat het noodlot opnieuw toe. De ziekte blijkt te zijn teruggekeerd en zijn ruggenmerg is beschadigd - en dit veroorzaakt verlammingsverschijnselen. Voor Pim is het keerpunt bereikt als hij een permanent katheter krijgt. ‘Het is niet in mijn grip. Niet in jouw grip. Zelfs niet in de dokters hun grip.’