OPIS

Przeszłość dopada Zmorę i głęboko wbija w niego szpony, rozdrapując blizny po jego niegodziwościach. Pragnienie zmieniania świata jednak doprowadza go do dalej, niż chciał zawędrować.
Chłopiec, który cudem uniknął śmierci z rąk mrocznego władcy, dziś zasiada na tronie Preatium i nie przebiera w środkach, aby spełnić swe największe marzenie – zemścić się na tyranie.
Dawne czyny króla Caltehairen sprowadzają zagrożenie nie tylko na niego, ale też na wszystkich, na których mu zależy. To, z czym przyjdzie mu się zmierzyć, nie jest ani Dobrem, ani Złem. To coś, czego człowiek nie umie nazwać, a co dopiero zrozumieć. ***

Lament nad Preatium, to bezpośrednia kontynuacja mojej pierwszej powieści – Strażnik Tresaonu.

Tuż po zakończonej bitwie w dolinie xerańsko — atrońskiej, kiedy armia Zmory i Fiory nie zdążyła jeszcze wziąć głębokiego wdechu, na horyzoncie, gdzieś nad Caltehairen pojawiła się anomalia pogodowa. Niebo spowiły czarne chmury, a wraz z nimi pojawił się nowy przeciwnik. Uprzedzam, to nie była horda demonów, ale jedna, jedyna istota, która porządnie dała popalić całej armii. Jak się okazało, najbardziej podatny na samą jej obecność był Zmora.

Podczas walki ludzie padali jak muchy pod przeźroczystymi ostrzami lewitującej, zakapturzonej postaci, a ona sama wydawała się niezniszczalna. Resztę doczytacie sami.

To o czym warto wspomnieć, to z pewnością poprowadzenie fabuły. W przeciwieństwie do pierwszego tomu, o którym możecie przeczytać, klikając w przycisk umieszczony na końcu tego wpisu, ten bez wątpienia jest napisany dużo lepiej. Całkowicie zmieniłem podejście do pisania w rezultacie dialogi, wydarzenia, bohaterowie i miejsca akcji, nabrały odpowiedniego kolorytu i ładu. Lament nad Preatium jest chudszą pozycją, ale moim zdaniem, jako autora, dużo lepiej dopracowaną. Mniej treści, ale z pewnością bardziej wartościowej. Sporo o tym już powiedziałem w filmie, który zamieszczę poniżej. Jest to materiał podsumowujący mój debiut i wyjaśniam, jakich dokonałem zmian względem nowej powieści.

I przybędzie Prorok,
Pierwszy spoza magii,
Pierwszy spoza Dobra i Zła.
I zwiastować będzie nadejście Bestii,
Która to z ludzkiej krwi ma być stworzona,
A Bestia ta inną Bestię z innego świata obudzi,
I żywić się ona grzechem będzie,
Gdyż z grzechu powstanie,
Sama grzechem będzie,
Bo ludzki grzech
jej fundamentem istnienia się stanie.
I przybył Prorok,
Nadzieją obdarzył.
Między nami kroczy, by nas przygotować,
A my, słudzy, oddamy mu wszystko.
Choć zbawienie nie ma ceny,
Nasze życie ofiarą być może
Dla Proroka, któremu służyć pragniemy
Po kres świata,
Po kres światów,
Po kres istnienia.
Niech nadejdzie Bestia
I niebem zatrzęsie.