Dit is de 3e van een serie van vijf afleveringen waarin ik de bekende top vijf van Bronnie Ware met je doorneem: waar mensen spijt van hebben op hun sterfbed.

Wat levert het je op? Voor inzichten die nú al kunnen voorkomen dat jij straks hetzelfde denkt.

Deze aflevering gaat over spijt nummer 3: Had ik maar de moed gehad om mijn gevoelens te uiten.

Waarom vinden zoveel mensen het moeilijk om te zeggen wat er vanbinnen leeft? Niet omdat ze geen gevoel hebben — maar omdat ons brein liever kiest voor veiligheid dan voor verbinding.
Dus slikken we dingen weg.
Doen we stoer.
Worden we boos terwijl er eigenlijk pijn zit.
Of we spelen de rol van de onverstoorbare professional, terwijl er van alles tintelt onder de oppervlakte.

In deze aflevering kijk ik naar wat er gebeurt als je je gevoelens wegdrukt — in je lijf, in je relaties, in je werk. En ik neem je mee in hoe je brein dit allemaal 'handig' probeert op te lossen, terwijl het op termijn niets oplevert.

Inclusief een kleine oefening de je verrassend veel kan opleveren...

Benieuwd wat het je brengt.

Dit is de tweede van een serie van vijf afleveringen waarin ik langs de bekende top vijf van Bronnie Ware ga: de spijt die mensen uitspreken wanneer ze aan het einde van hun leven terugkijken.

Geen zware kost — wél eerlijke inzichten die precies nú relevant zijn.

Deze aflevering nummer 4:Had ik mij vrienden maar meer gekoesterd.

Hoe kan het dat vriendschappen die ooit vanzelfsprekend waren, toch naar de achtergrond verdwijnen?
Niet door ruzie of conflicten, maar simpelweg omdat het leven ertussen schuift.

Dit vierde inzicht gaat precies daarover: het besef dat je mensen mist die je nooit bewust hebt losgelaten.

In deze aflevering kijk ik naar wat vriendschap eigenlijk met je doet — in je brein, in je systeem, in je gevoel. En waarom een gebrek eraan vaak meer impact heeft dan je denkt. Ik onderzoek waarom ons brein andere dingen prioriteit geeft boven vriendschap, en hoe verschillende levensfases relaties kunnen laten verwateren.

En als jij dit inzicht niet wilt bewaren voor je sterfbed, maar er nú iets aan wilt hebben, geef ik je een oefening mee die meer kan openen dan je misschien verwacht.

Benieuwd wat het je oplevert.

Dit is de eerste van een serie van vijf afleveringen waarin ik langs de bekende top vijf van Bronnie Ware ga: de spijt die mensen uitspreken wanneer ze aan het einde van hun leven terugkijken.
Geen zware kost — wél eerlijke inzichten die precies nú relevant zijn.

We beginnen onderaan het lijstje, bij nummer 5:
had ik mezelf maar meer geluk gegund.

Wat me opvalt in haar werk — en in mijn eigen praktijk — is hoe vaak mensen hun geluk koppelen aan iets buiten zichzelf. Aan zekerheid. Aan prestaties. Aan het idee dat het allemaal later wel komt. Terwijl geluk zich niet laat verzamelen. Niet via spullen. Niet via succes. Niet via een zorgvuldig opgebouwd plaatje dat van buiten klopt, maar van binnen niets zegt.

Ons brein speelt daar een grotere rol in dan we denken: het kiest veiligheid boven vervulling, gewoontes boven nieuwsgierigheid. Ook wanneer die gewoontes je allang niet meer dienen.

Daarom is dit thema zo interessant vanuit hypnose: het raakt precies dat stille onbewuste stuk dat bepaalt wat jij jezelf wel of niet gunt — vaak zonder dat je het doorhebt.

In deze aflevering onderzoek ik wat geluk eigenlijk betekent wanneer je het loskoppelt van de buitenwereld en terugbrengt naar jezelf. Met voorbeelden, breinweetjes en een eenvoudige oefening waarmee je vandaag al kunt testen hoe beschikbaar jouw eigen geluk eigenlijk is.

Soms ontmoet je iemand bij wie alles openvalt: het verhaal, de pijn, de humor, de wijsheid — en vooral de mens erachter.

Dat voelde ik toen ik bij Toekie van Apeldoorn aanschoof in haar praktijk in Gouda. Ze is psycholoog, familieopsteller en iemand die niets mooier vindt dan de onderlaag zichtbaar maken.

En precies dat gebeurt in ons gesprek.

We hebben het over verlies en verbinding.
Over het kleine meisje dat jarenlang gaten dichtloopt en de volwassen vrouw die leert dat ze niets meer hoeft te dragen dat niet van haar is.
Over doorvoelen in plaats van vermijden — en wat er gebeurt als je eindelijk stopt met vluchten voor wat toch al in je systeem leeft.

Het werd een gesprek dat ademt: menselijk, schurend, herkenbaar.

Voor iedereen die zichzelf weleens kwijt is geraakt.
En voor iedereen die voelt dat je jezelf terugvindt zodra je durft te zakken in wie je bent — niet in wie je ooit moest zijn.

Meer weten over Toekie? Je vindt haar hier:

• linkedIn
  Instagram
  Website

Wil je het nummer luisteren waar Toekie naar refereert aan het eind van de podcast? Dat vind je hier: Barbra Streisand (People)

Geven voelt veilig. Het is actief, controleerbaar, overzichtelijk.
Ontvangen daarentegen vraagt iets wat velen van ons verleerd zijn: overgave.

Waarom vinden we het zo lastig om iets aan te nemen — een compliment, hulp, erkenning — zonder het kleiner te maken of direct iets terug te doen?

Ontvangen. Ons brein is er niet dol op.

Het waarschuwt voor afhankelijkheid, terwijl echte verbinding juist dáár begint. In deze aflevering onderzoek ik hoe we het vermogen om te ontvangen kunnen leren. Met inzichten uit de neurowetenschap, de psychologie én hypnotherapie — waar het onderbewuste leert dat ontvangen niet onveilig is, maar voedend.

Een aflevering over controle en overgave, over waardigheid en kwetsbaarheid. En over dat onverwachte moment waarop je voelt: ik hoef het niet allemaal zelf te dragen.

Soms blijft een gebeurtenis maar rondzingen in je hoofd.
Je wéét dat het voorbij is, maar je lijf lijkt dat bericht niet te hebben ontvangen. EMDR helpt dan om die herinnering opnieuw te verwerken — zodat de scherpe randjes verdwijnen en het verleden niet telkens aan de deur klopt.

Maar wat als je niet eens wéét waar je reactie vandaan komt?
Wat als je gedrag al jaren wordt gestuurd door iets wat je je niet kunt herinneren?

Daar, in dat onbewuste deel van je brein, werkt hypnose.
Niet op het verhaal van wat er gebeurde, maar op de imprint die het heeft achtergelaten.
En juist daar zit de sleutel naar rust.

EMDR is inmiddels gemeengoed. Hypnose is dat nog niet — al wordt het al in meer dan 70 ziekenhuizen toegepast voor pijn, angst en trauma.
Steeds meer artsen zien wat hypnotherapeuten al wisten:
mensen zich na hypnotherapie niet alleen beter voelen, maar ook echt vrij.

Luister deze aflevering als je nieuwsgierig bent naar wat er gebeurt wanneer het bewuste z’n werk heeft gedaan, maar het onbewuste nog iets te vertellen heeft.

Bronnen:
– Documentaire Hypnose op Doktersrecept (NPO)
– Barabasz et al., American Journal of Clinical Hypnosis, 2014

Je brein doet de hele dag voorspellingen. Over wat er gaat gebeuren, wat iemand van je vindt, of iets lukt of mislukt. En het gekke is: het ziet vooral wat het al kent.

Zolang je brein gelijk krijgt, blijft alles bij het oude. Maar op het moment dat je iets ervaart dat níet klopt met die voorspelling, ontstaat ruimte.

Ruimte voor verandering.

Dáár komt hypnose in beeld. Want in hypnose leert je brein iets nieuws geloven — niet door te denken, maar door te voelen. Alsof je systeem zegt: Hé, dit voelt veilig… ik mag het anders doen.

In deze aflevering hoor je hoe oude ervaringen — van een spreekbeurt uit je jeugd tot spanning op het podium — nog altijd doorwerken in je lijf. En hoe hypnose helpt om die voorspelling te herschrijven.

Een aflevering voor wie merkt dat praten soms niet genoeg is.
En wil begrijpen hoe je brein leert voelen wat het nog nooit heeft durven geloven.

Jarenlang dacht ik dat 'helen' betekende dat er iets stuk was dat gemaakt moest worden. Tot ik ontdekte dat het juist gaat om jezelf volledig voelen, mét alles wat je hebt meegemaakt.

In deze gouwe ouwe deel ik hoe ik een ervaring uit mijn jeugd jarenlang heb weggestopt. Ik vertelde er niet over, zelfs niet aan mijn partner. Pas veel later durfde ik het te delen, en ontdekte ik dat schaamte niet nodig was.

Helen betekende voor mij dat ik dat stuk van mezelf niet langer ontkende, maar het onderdeel liet zijn van wie ik ben. Daardoor voel ik me completer, rustiger, meer verbonden met mezelf.

Ik vertel hoe ik daarmee aan de slag ging – via hypnotherapie, regressies en andere reizen – en waarom ik nu kan zeggen: ik hoef niet gefixt te worden. Ik ben niet stuk.