Dit is de 3e van een serie van vijf afleveringen waarin ik de bekende top vijf van Bronnie Ware met je doorneem: waar mensen spijt van hebben op hun sterfbed.

Wat levert het je op? Voor inzichten die nú al kunnen voorkomen dat jij straks hetzelfde denkt.

Deze aflevering gaat over spijt nummer 3: Had ik maar de moed gehad om mijn gevoelens te uiten.

Waarom vinden zoveel mensen het moeilijk om te zeggen wat er vanbinnen leeft? Niet omdat ze geen gevoel hebben — maar omdat ons brein liever kiest voor veiligheid dan voor verbinding.
Dus slikken we dingen weg.
Doen we stoer.
Worden we boos terwijl er eigenlijk pijn zit.
Of we spelen de rol van de onverstoorbare professional, terwijl er van alles tintelt onder de oppervlakte.

In deze aflevering kijk ik naar wat er gebeurt als je je gevoelens wegdrukt — in je lijf, in je relaties, in je werk. En ik neem je mee in hoe je brein dit allemaal 'handig' probeert op te lossen, terwijl het op termijn niets oplevert.

Inclusief een kleine oefening de je verrassend veel kan opleveren...

Benieuwd wat het je brengt.

Dit is de tweede van een serie van vijf afleveringen waarin ik langs de bekende top vijf van Bronnie Ware ga: de spijt die mensen uitspreken wanneer ze aan het einde van hun leven terugkijken.

Geen zware kost — wél eerlijke inzichten die precies nú relevant zijn.

Deze aflevering nummer 4:Had ik mij vrienden maar meer gekoesterd.

Hoe kan het dat vriendschappen die ooit vanzelfsprekend waren, toch naar de achtergrond verdwijnen?
Niet door ruzie of conflicten, maar simpelweg omdat het leven ertussen schuift.

Dit vierde inzicht gaat precies daarover: het besef dat je mensen mist die je nooit bewust hebt losgelaten.

In deze aflevering kijk ik naar wat vriendschap eigenlijk met je doet — in je brein, in je systeem, in je gevoel. En waarom een gebrek eraan vaak meer impact heeft dan je denkt. Ik onderzoek waarom ons brein andere dingen prioriteit geeft boven vriendschap, en hoe verschillende levensfases relaties kunnen laten verwateren.

En als jij dit inzicht niet wilt bewaren voor je sterfbed, maar er nú iets aan wilt hebben, geef ik je een oefening mee die meer kan openen dan je misschien verwacht.

Benieuwd wat het je oplevert.

Dit is de eerste van een serie van vijf afleveringen waarin ik langs de bekende top vijf van Bronnie Ware ga: de spijt die mensen uitspreken wanneer ze aan het einde van hun leven terugkijken.
Geen zware kost — wél eerlijke inzichten die precies nú relevant zijn.

We beginnen onderaan het lijstje, bij nummer 5:
had ik mezelf maar meer geluk gegund.

Wat me opvalt in haar werk — en in mijn eigen praktijk — is hoe vaak mensen hun geluk koppelen aan iets buiten zichzelf. Aan zekerheid. Aan prestaties. Aan het idee dat het allemaal later wel komt. Terwijl geluk zich niet laat verzamelen. Niet via spullen. Niet via succes. Niet via een zorgvuldig opgebouwd plaatje dat van buiten klopt, maar van binnen niets zegt.

Ons brein speelt daar een grotere rol in dan we denken: het kiest veiligheid boven vervulling, gewoontes boven nieuwsgierigheid. Ook wanneer die gewoontes je allang niet meer dienen.

Daarom is dit thema zo interessant vanuit hypnose: het raakt precies dat stille onbewuste stuk dat bepaalt wat jij jezelf wel of niet gunt — vaak zonder dat je het doorhebt.

In deze aflevering onderzoek ik wat geluk eigenlijk betekent wanneer je het loskoppelt van de buitenwereld en terugbrengt naar jezelf. Met voorbeelden, breinweetjes en een eenvoudige oefening waarmee je vandaag al kunt testen hoe beschikbaar jouw eigen geluk eigenlijk is.