mum kalem askılık

Odaya adım attığım anda benzersiz bir kokunun ciğerlerime dolduğunu hissettim. Salonu birkaç saniye incelemem sonrasında kokunun kaynağının annemin aldığı yeni mumlar olduğunu fark ettim. Romantizme bayılan bu kadın, hayatına hoş bir roma tiyatrosu havası vermeyi çok sever. Bu kokunun beni de etkileyip havaya soktuğunu itiraf etmem gerek. Aldığım anlık bir coşkuyla hemen mumun üzerinde durduğu masaya yaklaştım, sandalyeye oturdum, mavi renkli ve oldukça süslü olan dolma kalemi elime aldım. Sonrasında dokulu kağıda tenimi değdirip bir şeyler yazmaya başladım. Tam zihin akışımın beklenmedik akıbetine kendimi kaptırmıştım ki holden bir ses geldiğini duydum. Daha çok bir inlemeyi andıran bu sesi korkuyla karışık bir heyecanla takip etmeye karar verdim. Öğrenme aşkım hiç olmadık yerlerde ortaya çıkıp beni zor duruma sokuyordu. Bu da o anlardan biriydi. “umarım başıma bir şey gelmez” diye düşünürken kendimi holdeki askılığı incelerken buldum. Üst üste astığımız montlarla hunharca hırpaladığımız bu askılık, iskandinavyanın bağrından çıkıp bu topraklara gelmenin yarattığı pişmanlığı her bir serzenişinde derinlemesine hissettiriyordu. Evet belki bunu okuduğunuzda sızlanan bir askılık fikri kulağa ilginç ve ürkünç gelmiş olabilir. Ama hayatımda sızlanan o kadar çok kişi ve şey var ki beni 1 saniyeliğine bile şaşırtmamıştı bu durum. Kelime haznesi “ah uh”tan oluşan bu yavrucağı acısından kurtarmak için hemen birkaç montu alıp girişteki taburenin üstüne bıraktım. Ne de olsa çok acımasız bir insan değilim. Evimize geleli henüz birkaç gün olmuş ve özellikle kış mevsiminde içimde yoğun şekilde hissettiğim bu ceket sevdamdan haberdar değildi. Alışması uzun sürecekti. Sadece, 2 montu kaldırmanın kolay olduğunun ama kendisinin 10 montu bile taşıyacak kapasiteye sahip olduğunu idrak etmesi gerekiyordu. Güçlü olmak büyük sorumluluktur. Ona gereken bu zamanı vermeliyiz, değil mi?