همین بود، نبود؟

شب بود، نبود؟

ترسیده بود، نبود؟

تنها بود، تنها

مثل یک مرداب

بی‌حرکت، بی‌معنی، بی‌جهت

و تلخ!

چه می‌شد کرد؟

چه می‌توانست کرد؟

چه باید می‌کرد؟

باز شاید تشعشش آفتابی

یا تابش نور مهتابی

یا چند لکه ابری

با چند قطره بارانی

یا دست نوازش‌گر پدری

یا محبت‌‌های بی‌دریغ مادری

باید امتحان می‌کرد

یک کاری می‌کرد

از یکجا نشستن آخر چه سود

از زانوی غم به بغل گرفتن چه فایده

اگر می‌شود رفت چرا باید ایستاد؟

چرا باید گذاشت تا هدر شد؟

و چه کاری هم کرد!

کارستان‌!

و خوب هم تمامش کرد!

زندگی را مثل زمین قصه‌ها‌ کرد

هم تلخ، هم شیرین

هم رنج، هم گنج

هم بالا، هم پایین‌‌

‌این زندگی، هر لحظه‌اش را باید ستود

حتی شده با فرستاد یک درود

یا زدن هر حرکتی

حتی شده با بیهوده پرسه زدنی

مثل گفتن چند جمله دوستت دارم

یا نشان دادن اینکه برو پشتت را دارم

با عاشقانه درکنار هم زیستن

در سختی‌ها با هم گریستن

در شادی‌ها با هم خندیدن، رقصیدن

همین بود، نبود؟

کافی بود، نبود؟

و آخرین پرده!

تصویر یک پیجک رونده

وقتی دیگر هیچ رمقی نمانده

جز واپسین دم و بازدم عاشقانه

و بعد افتادن یک برگ

در زمینی پوشیده از گل و سنگ

و گفتن خداحافظ

یعنی که هنوز امید دارم

یعنی که جز تو کسی را ندارم

یعنی همه چیز را به تو می‌سپارم

همین بود، نبود؟

قشنگ بود، نبود؟

حالت چطور است؟

امروز چشمانت چه رنگ است؟

پیراهنت بوی پرتغال می‌دهد؟

رنگ موهایت به شرابی طعنه می‌زند‌؟

ساعت چند است؟

پاییز شما هم برگ‌ریزان می‌شود؟

آفتاب، مهمان‌ اتاقت ‌می‌شود؟

پنجره‌ات‌ رو به دریاچه باز می‌شود؟

شب‌ها نور ماه مزاحم خوابت می‌شود؟

آرزوهایت با طلوع خورشید آب می‌شود؟

اینجا !؟

اینجا هوا ناجوانمردانه سرد است

سایه تشنه آفتاب است

زمین منتظر باران است

دل در تب و تاب است

سینه‌‌ پر از فریاد است

این خودم هم از آن خودم هم در حیران است

کی می‌‌آیی‌؟

می‌آیی؟؟

دیر نشود!؟

نگذار مشتی خاک چاره کار دو چشم منتظر شود

تاریکی هجوم آورده

از نشخوارهای ذهن هزاران دیو سربرآورده

باز شب شده

باز این سر بی صاحب شده‌

فکر و خیالات‌‌ چون شغالان گشنه باهم غلاویز شده‌

خون هم میرزند

تن را به هم میریزند

آب نجس بر سر و صورت هر چه سجاده پرست می‌ریزند

ایجا میدان اصلی شهر است

اشباح‌ گشته‌ است

از آدم‌‌های گرگ صفت مرده‌خوار پر شده است

دندان تیز می‌کنند

خیکشان‌ پر می‌کنند

جنس دیگر که می‌بینید رم می‌کنند

آب دهانشان

بوی عرق‌شان

از صبح تا شب اُق می‌زنند، یک شهر را بهم می‌زنند

این کلام آخر است

در مقابل‌ات یک آینه‌ است

این توهش از تو خارج است

بیگانه‌ با تو همخانه است

ذهن مشوش ست

سر پر از خشم و نفرت است

دل در سودای شهوت است

تنها راه نجاتت بازگشت به آن خویشتن برتر است

جاده مرا می‌خواند

جاده رگ خواب مرا میداند

من از تبار جاماندگانم ‌

از در یکجا ماندن بیزارم

من به یک رود می‌مانم‌

دایم هوای رفتن در سرم دارم

آن عقابی که در آسمان در حال جولان است

گه در صعود و گه در فرود است

از زندگی چه می‌خواهد؟

جز دو بال که برای پرواز است!؟

من از زندگی چه می‌خواهم؟

جز اینکه آزاد و رها باشم؟

کاش الان در کنار ساحلی نشسته بودم

هوای خنک دریا مرا هشیارتر می‌کند

گرچه این، خود کار را مشکل می‌کند

وقتی بدانی که ساعت، وقت رفتن است

دل کندن سخت‌تر می‌شود

هر قدمی رنج‌آور‌تر می‌شود

رفتن جسارت می‌خواهد

گذاشتن و گذشتن می‌خواهد

مشت زدن به در و دیوار قفس می‌خواهد

ناله‌های‌ شبانه بر سر چاه عادت می‌خواهد

اما چه خوب که جاده هست

کور سوی امیدی هست

جاهای ندیده‌ای که منتظر‌ تو هستند

حس‌های جدیدی که در شرف‌ تولد هستند

سفر ذهن را زیباتر می‌کند

حس جاودانگی‌‌ را در انسان بیدارتر می‌کند

با سفر زندگی دلنشین‌تر‌‌ می‌شود

مسافر به راه تشنه‌تر‌ می‌شود

در سفر همه چیز مقدس می‌شود

هر وسیله‌ای برایت تبدیل به یک همسفر می‌شود

آن ستاره‌هایی که در آسمان در حال نورافشانی‌‌اند

با آنکه هزاران سال از ما دورند

آرزوهای آدم‌های زیادی را با خود به همراه دارند‌

برای همین همواره در یک هاله‌ای از ابهام قرار دار‌ند

ما هم همه پر از ابهام هستیم

ما هم هر کدام یک ستاره هستیم

اما ما آرزوی چه کسانی را با خود به همراه داریم؟

کاش میان ‌ما‌ هم جاده‌‌‌ می‌کشیدند

کاش در جایی انتظار ما را هم می‌کشیدند

چشم‌هایی که به‌ جاده دوخته می‌شوند

مثل درختان پاییزی‌‌اند‌

منتظر یک اشاره‌‌اند تا صبح اشک بریزند

مثل همه عاشق و معشوقی‌هایی که گرفتار یکدیگرند

عاشق و معشوق به یک اندازه محتاج یکدیگرند

هر دو ‌بال‌‌های یک پرنده‌اند

هر دو وسیله‌ای برای رفتنند

هر دو نیازمند وجود جاده‌‌اند

یکبار که باد می‌وزد

وقتی که دلت می‌لرزد

بر روی تپه‌ای بایست

چشمانت را ببند

و دستانت را به پهنای خیالت باز کن

بگذار تن تو سد عبور باد شود

بعد با لبانت آن را مزه مزه کن

ببین سرد است یا گرم؟

خشک است یا نرم؟

تند است یا آرام؟

بوی خوش می‌دهد یا نه؟

به مسیری که باد طی کرده است فکر کن

فکر می‌کنی کویر را دیده باشد؟

صدای جنگل را چه، شنیده؟

در آب دریاچه‌‌ای فرو رفته؟

از رشته کوهی بالا رفته؟

دشت‌های پوشیده از برف را دیده؟

گلهای وحشی را بو کرده؟

اگر دوست داشتی که بیشتر غرق شوی، به این فکر کن که بازدم چه کسانی را با خود به همراه دارد

مثلا شاید بچه‌ای که برای خرید دوچرخه زار زار گریه کرده

یا پیرزنی که پسرش به خاطر سر نزدن به او نفرین کرده

یا پدری که برای گرم شدن دستانش در آن 'ها' کرده

و یا دختری که برای نرفقتن به خانه شوهر التماس کرده

به ایده انتزاعی مکان فکر کن

به زمانی که هیچ چیز نبود

به زمانی که همه جا گرد و غبار بود

به زمانی که همه‌جا سنگ و خاک بود

به زمانی که همه‌ جا پوشیده از آب بود

به نظرت چند بار این سیکل تکرار شده است

چند بار دیگر قرار است که تکرار شود

اگر این چرخه یک دور بی‌پایان باشد چه؟

فرقی به حالت می‌کند؟

به نگاهت به زندگی چه، اثری می‌گذارد؟

باز از نداری گله‌ خواهی کرد؟

باز با همسایه‌ات سر پارکینگ دعوا خواهی کرد؟

میدانی خیال با واقعیت چه فرقی دارد؟

خیال با تو همان کاری را می‌کند که واقعیت می‌کند اما با هزینه‌ای بسیار ناچیز، در بیشتر مواقع هم در حد هیچ

بی‌دلیل نیست که تمام ادیان به پیروانشان وعده بهشت می‌دهند، خیال که هزینه ندارد

اما اینکه چرا آدم‌ها حاضرند به جای ساختن بهشت خود، به دنبال بهشت دیگران بروند، قصه‌ای طولانی دارد

حوصله شندین قصه‌‌اش را داری‌؟

خصلاصه‌اش این است که بیشتر آدم‌ها یادشان رفته چگونه باید خیال‌‌ کنند، چگونه از خیال‌کردن لذت ببرند و چگونه خیالشان را با دیگران به اشتراک بگذارند

بچه‌‌ها اما این کار را خوب بلدند اما بزرگ‍تر‌‌ که می‌شوند، بزرگ‌تر‌ها آنها را با بی‌رهمی تمام از دنیای شگفت انگیز خیال بیرون می‌کشند‌، به مدرسه می‌فرستند و وادرارشان می‌کنند یاد بگیرند چگونه برای برآورده ساختن آرزوهای‌ دیگران تا آخر عمر بردگی‌ کنند

نگفتی حوصله قصه‌ داری یا نه؟

اگر جواب تو هم این نبود که قصه‌اش را خودم می‌گویم‌، تو هم یک بازنده‌ هستی

در یک تابستان داغ به سراغت خواهم آمد

پای پیاده و از یک راه کوهستانی

طولانی‌ترین مسیر را هم برای خود انتخاب خواهم کرد

سنگلاخترینش را، دشوارترینش را

خود را برای تو آماده خواهم کرد

من سفری عاشقانه خواهم داشت

از کنار جاده برایت گل‌‌های زیادی خواهم چید

همه را در یک سبد خواهم چید

و سبد را چون صلیبی مقدس بر دوش خواهم کشید

دوریت‌ را سخت خواهم چشید

زجر خواهم کشید

روزها، شب‌ها

زیر آفتاب‌

زیر باران

در میان طوفان‌ و بوران

و در تمامی آن لحظه‌ها تنها به تو فکر خواهم کرد

من ثانیه‌ها را پای فاصله‌ها قربانی خواهم کرد

بی‌وقفه صدایت خواهم کرد

از تمامی صخره‌ها بالا خواهم رفت

روی هر سنگی نقش تو‌ را‌ حک خواهم کرد

عاقبت راهی به درون قلبت پیدا خواهم کرد

من روزهای زیادی را در کنارت خواهم ماند

شب‌های‌ زیادی را با تو بیدار خواهم ماند

عشقم به تو را نشان خواهم داد

قلبم را به تو خواهم داد

و در اولین غروب پاییزی پای تو جان خواهم داد

من مرگ را زندگی خواهم نامید

و زندگی را یک دفتر شعر

و پایان دفترم را در کنار تو جشن خواهم گرفت

تا شاید وقتی که دوباره چشمانم را باز می‌کنم

خود را در میان سطور دفتر تو بیابم

عشق یعنی زندگی زیباست! من زیبایم، تو زیبایی و این جهان زیباست.

عشق یعنی همه چیز در جهان برای نمایش دلدادگی مهیاست. پرده برافتاده و زمین صحنه رقص و آواز ماست.

عشق یعنی جهان در نبود تو بی‌معناست. پایان جهان در لحظه اخم تو و پیدایشش در گرو لبخند توست.

عشق را تنها باید زندگی کرد

عشق را نمی‌توان پیدا کرد

عشق را تنها می‌توان بیدار کرد

آدم مرده را مگر می‌توان با صبح آشنا کرد

مرده را بهتر که در زیر خاک کرد

زنده‌های دلمرده را هم بهتر که از یاد پاک کرد

دوستان، خانه را پر از حرص و آز می‌بینم

نقش دوست را بر روی بازوانتان نمی‌بینم

چرا این سینه‌ها را برای او چاک نمی‌کنید

چرا این تن را قبل مرگتان خاک نمی‌کنید

چرا چشم‌ها‌ را با اشک‌ پاک نمی‌کنید

چقدر عتاب آخر، چرا کاری نمی‌کنید

دوستان اتفاقات دیروز‌ را فراموش کنید

بر احوال گذشتگان بنگرید، بیشتر فکر کنید

از حرص‌‌‌‌ و حسد بارتان را خالی کنید

آرزوهایتان را هم تا می‌شود‌ کم و کوتاه کنید

از فقر و محنت هم یادتان نرود کمی توشه راه کنید

دوستان، دوست را آنجا یابید که خود را خوار کنید

زر را هم آنجا یابید که به سوی خرابه شام کنید

دوستان اینجا محل گذر است

هر چه آید یا رود هم تنها یک خبر است

نقش من و تو هم در این میان بی‌اهمیت است

چرا که همه چیز از پیش مقدر شده است

دوستان، داستان را کسی نوشته که در کارش متبحر است

پس تقلای بی‌خود تنها به عزا نشتن است

بهترین کار به تماشا نشستن است