Send us a Text Message.

In de laatste Radio Radzinski maken we de eindbalans op van het seizoen van Anderlecht. Da's er eentje geworden met een onverhoopte titeldroom, maar toch vooral met meer downs dan ups, zowel op als naast het veld. En daar kan ook communicatie- en marketingmanager bij de Pro League Tim De Neve van meespreken. "Geweld heeft zowel binnen als buiten een voetbalstadion geen plaats, maar de strijd tegen hooliganisme vraagt tijd, veel tijd."

Godfried moet een van de enige supporters zijn geweest die voor aanvang van de laatste speeldag nog geloofde in een 35ste landstitel. Iets wat de club zelf duidelijk niet meer voor mogelijk hield. Anders was er misschien toch een groot scherm geplaatst in het Lotto Park, zodat de paars-witte achterban samen de verplaatsing naar Antwerp had kunnen volgen.

Maar goed, achteraf gezien heeft de club de juiste keuze gemaakt. Niet alleen pakte Club Brugge na een discutabele VAR-fase zijn 19de landstitel. Anderlecht ging zelf roemloos onderuit op de Bosuil: er was geen plan van aanpak, maar wel een Patris die werd overgeslagen in de opbouw en een afscheidnemende Ritchie De Laet die op een half been het mes voor paars-wit nog wat dieper in de wonde duwde.

Sterallures van Puertas

Rein, Pico en Godfried zijn dan ook blij dat het seizoen erop zit. Dat geldt ook voor de communicatie- en marketingmanager van de Pro League, ofwel de vereniging van Belgische profclubs. En dan moest Tim De Neve de week erop nog vol aan de bak voor de jaarlijkse Pro League Awards. Die worden uitgereikt in verschillende categorieën, waaronder die voor beste speler en speelster van de voorbije voetbaljaargang. Anders dan bij de Gouden Schoen wordt de uitslag hier bepaald door de voetballers en voetbalsters zelf.

"Zo'n gala is toch altijd weer stressen, zeker wanneer plots blijkt dat een belangrijke gast (winnaar Cameron Puertas, red.) door vakantieplannen misschien niet meer aanwezig kan zijn. Da's uiteindelijk gelukkig wel gelukt, al wilde hij eerst niet over de rode loper wandelen omdat zijn haar niet goed lag. Hij is dan met een pot wax in het toilet verdwenen. Daarna was hij er volledig klaar voor, net als Jean-Marie Pfaff die de prijs is komen uitreiken. Hem hebben we trouwens te pakken gekregen via zijn dochter Kelly en man Sam die ook nog eens de facturatie doen (lacht)."

De werven van de Pro League

De Pro League, da's natuurlijk veel meer dan alleen maar onderscheidingen uitreiken en feestjes bouwen. De organisatie werkt volop aan een veilig voetbal voor iedereen. Zo is er recent een gids uitgebracht met handige tips die voetbalclubs moeten helpen om gemakkelijker tot een LGBTQIA+-vriendelijk klimaat te komen.

Godfried vraagt zich af of dat het hokjesdenken eigenlijk niet versterkt, maar wil daarna vooral verder ingaan op de 'Football for All'-campagne en de opstoot aan geweld binnen de voetbalstadions. "Ja, wij doen er alles aan om een einde te maken aan hooliganisme of andere vormen van zinloze agressie. Die verantwoordelijkheid delen wij met de clubs, maar de strijd tegen ontoelaatbaar gedraag vraagt tijd, veel tijd...," legt De Neve uit.

Voor de drie panelleden aan tafel is het vooral duidelijk dat er al veel kostbare tijd verloren is gegaan. Verder in de aflevering gaan we nog op zoek naar een antwoord op de vraag of het format van de play-offs behouden moet blijven en staan we stil bij de uithaal van de papa van Kristian Arnstad op X. Eindigen doen we met de winnaars van de vorige prijsvragen. Muzikaal wordt deze Radio Radzinski dan weer neergelegd met 'Street Fighter Mas' van Kamasi Washington.

Send us a Text Message.

Een rollercoaster met hilarische loopings en strakke versnellingen. Heel veel anders kan je de voorlaatste Radio Radzinski van dit seizoen met Deejay Vega niet noemen. Daarin wikken en wegen we nog maar eens de kansen van Anderlecht op een 35ste landstitel. "Hopelijk is het volgende week zondag al prijs, want maandag is het congé," kent onze gast zijn prioriteiten.

Twee speeldagen voor het einde van het voetbalseizoen heeft Anderlecht zijn lot nog in eigen handen. Er liggen daarvoor verschillende scenario's op tafel, maar het mooiste is ongetwijfeld nu zondag in eigen huis kampioen spelen tegen aartsrivaal Club Brugge. "Want maandag is het congé, dus dat zou het begin zijn van een ongelooflijke feestnacht," grapt hij in de voorlaatste aflevering van Radio Radzinski van dit seizoen.

'Alors on Zwanze' en Sound Of The Stadium

Bij een titelfeest hoort natuurlijk muziek. En dan zijn we bij Vega aan het juiste adres. Al tien jaar lang voorziet hij het Brusselse rapcollectief Stikstof van strakke beats. Daarnaast is hij ook mede-oprichter van muzieklabel FRONTAL en staat hij als dj op de affiches van zowel grote als kleine evenementen. Hij mixt en scratcht alles vakkundig in elkaar, van rauwe juweeltjes tot all-time classics.

Dat zal deze zomer ook het geval zijn op een aantal Belgische festivalpodia. Maar tot die tijd stelt hij mee de playlists samen voor zowel binnen als buiten het Lotto Park. En dat heeft hij helemaal zelf afgedwongen.

"Anderlecht had mij gevraagd om een versie door te sturen van een mix waarin Gorik (Zwangere Guy, red.) op 'Putain' van Arno rapt '(...)krijgt het schijt van die racisten en die politiciens(...)' Maar dan heb ik gezegd: 'Ja, laat mij gewoon zelf draaien en da's dan ook gebeurd'.

"Het was wel niet simpel om zeventien passende tracks te vinden voor tijdens de rust. Iedereen denkt meteen aan Lange Jojo, maar daarna gaapt toch een groot zwart gat als het gaat om folkloristische liedjes die een link hebben met Anderlecht. Af en toe vind je een pareltje, zoals 'Alors on Zwanze' van Jef Vanscheutebol. Da's zoals je al kan raden een parodie op 'Alors on danse' van Stromae. Ideaal dus."

De dj-sets in het Lotto Park brengen het marketingteam van Anderlecht op het idee om Sound Of The Stadium uit de grond te stampen. Da's een samenwerking tussen Anderlecht, concertzaal AB en muziekfestival Couleur Café. Afwisselend nodigen ze Brussels muzikaal talent uit om in deze play-offs supporters cho te maken voor de match.

Opnieuw spek naar de bek van Vega die met FRONTAL eens het publiek kwam opwarmen in de ondertussen welgekende container voor de fanshop. En dan durven al eens een paar mensen een verzoeknummer aanvragen. "Vreselijk irritant. Meestal steek ik dan uit beleefdheid mijn duim omhoog. Negen op tien keer komen ze niet meer terug. Gelukkig, want het zou ook niks aan de zaak veranderen, tenzij ze er geld voor geven (lacht)."

Zelf denkt Vega er wel aan om in de omgekeerde situatie de boel gewoon volledig over te nemen. "Da's een concept dat ik zelf met een paar copains bedacht heb: djacken, zoals hijacken, maar dan met de dj op een feest. Je komt toe met een crew en geeft gewoon aan dat ze er mee mogen stoppen."

Worden we kampioen? De vraag van één miljoen

Rein, Godfried en Pico missen jammer genoeg een stevige dosis street cred om dat voor elkaar te brengen. En dus schakelen ze over naar het voetbal met de matchanalyses van de derby tegen Union en de nagelbijter tegen Racing Genk. Ondertussen neemt Vega tot twee maal toe een plaspauze.

Eindigen doen we met de vraag waar iedere paars-witte supporter een antwoord op wil: wordt Anderlecht kampioen? Muzikaal wordt deze Radio Radzin

Send us a Text Message.

Anderlecht heeft na een dramatische prestatie op het veld van Cercle Brugge belangrijke punten laten liggen in de strijd om de landstitel. In een nieuwe Radio Radzinski analyseren we samen met oud-speler Steven Defour het spel van paars-wit en gaan we dieper in op zijn turbulente overstap naar het Astridpark. “Toen Herman Van Holsbeeck mij vroeg om naar Anderlecht te komen, dacht ik meteen: ‘Jij bent gek, hier gaat zoveel shit van komen’."

Op 20 april 2008 wordt Standard thuis kampioen tegen Anderlecht dankzij twee goals van Dieumerci Mbokani. En dat voor het eerst in meer dan 25 jaar. Aan de boorden van de Maas barst een volksfeest los, eentje waar aanvoerder Steven Defour meer dan terecht een hoofdrol in speelt.

Een grote mond met een klein hartje

Maar wie overloopt van vreugde, komt al eens tot een explosieve verbale woordenbrij. “Anderlecht heeft een grote mond en dat wisten wij. Maar vandaag hebben we getoond dat ze hun mond moeten houden,” verklaart een opgenaaide Defour met blond meches iets na affluiten in de kleedkamer.

“Ja, een hele week lang hadden wij uitspraken vanuit Brussel gebruikt als brandstof om ons klaar te stomen voor die titelmatch. Wij stonden zeven punten los en dan verklaren er een paar gasten dat ze ons een lesje zouden komen leren. Ik dacht: ‘Dit kan wel echt niet’. Nu goed, ik had zo’n dingen beter niet gezegd, maar het was wel wat iedereen bij ons in de ploeg toen dacht.”

Zestien jaar na datum kunnen Rein en Godfried hem die arrogante uitspraken wel vergeven, ook al omdat ze later als een boemerang in zijn gezicht zijn teruggekeerd. Na twee titels op rij met Standard en een Gouden Schoen bouwt de Mechelaar zijn carrière verder uit bij FC Porto.

Persuasieve Proto en Van Holsbeeck

De eerste seizoenen verlopen prima, maar het derde jaar belandt hij meer dan hem lief is op de bank. In de zomer van 2014 vraagt de verdedigende middenvelder aan zijn makelaar om uit te kijken naar een andere club. PSV is geïnteresseerd, maar haakt uiteindelijk af. Toenmalig sportief manager van Anderlecht Herman Van Holsbeeck ruikt zijn kans.

“Op een dag krijg ik telefoon van Herman met de vraag of ik niet naar Anderlecht wil komen. Het eerste wat ik dacht was: ‘Jij bent compleet zot, daar gaat alleen maar shit van komen’. Maar Herman hield vol en na een paar gesprekken met onder andere Silvio Proto heb ik toch getekend. Want ik wou voetballen en was ervan overtuigd dat ik mij met goede prestaties wel in de harten van de supporters zou kunnen spelen.”

Maar ondanks een goede start met een goal op het veld van Club Brugge, wordt Defour nooit echt aanvaard door de fans. “Praet, Tielemans en Dendoncker zetten toen de stap richting basiselftal. De Neerpede-jeugd is heilig voor de Anderlechtsupporter. Da’s mooi om zien, maar daardoor zat er wel wat weinig gif in die ploeg. En bij foutjes werd er door mijn verleden altijd naar mij gekeken. Dat was frustrerend, aangezien ik best wel een goed seizoen aan het spelen was.”

De druppel bier die de emmer doet overlopen

Aan het begin van zijn derde seizoen heeft Defour er zijn buik van vol. “Na een gewonnen match op bezoek bij Moeskroen krijg ik van een supporter bier over mijn hoofd gegooid. Dat was letterlijk en figuurlijk de druppel. Ik heb toen tegen Herman (Van Holsbeeck, red.) gezegd dat ik weg wou. Coach René Weiler wou mij niet laten gaan, maar mijn besluit stond vast.”

Verder in de aflevering keren we terug naar de wansmakelijke 'Red or Dead'-tifo van de Standard-supporters. Die toont een onthoofde Defour en wordt afgerold bij zijn terugkeer met Anderlecht in Luik op 25 januari 2015. Eindigen doen we met het belabberde spel van Anderlecht op bezoek bij Cercle Brugge. Muzikaal wordt

Send us a Text Message.

De poort naar een 35ste landstitel voor Anderlecht is stevig opengebeukt. Na rood voor Debast en een strafschop voor de buren uit Sint-Gillis zet Amuzu een kwartier voor tijd alsnog de 2-1 op het bord. Goed voor een eerste derbyzege in tien confrontaties met Union. “Het was echt afzien, ik heb denk ik aan geen enkele vinger nog een stukje nagel over,” vertelt marketingmanager van Anderlecht Sophie M’Sallem in een nieuwe Radio Radzinski.

Jeu, set et match. De tekst op het spandoek van de Union-supporters na een zesde opeenvolgende zege tegen Anderlecht deed pijn aan iedereen die naar het leven kijkt met een paars-witte bril. Maar 8 januari 2023 is 14 april 2024 niet. Want afgelopen zondag wordt die ongelooflijke reeks van negen derby’s op rij zonder overwinning doorbroken. En dat uitgerekend door de man die nog maar pas weer inzetbaar is.

Redemption Ciske

Met een welgemikte trap trekt Francis Amuzu op aangeven van Killian Sardella de zege over de streep. Echt verbaasd is Rein daarover niet. “Ik zeg al langer dat hij een cruciale rol zou spelen in de zoektocht naar een nieuwe landstitel. Dat heeft hij nu ook bewezen. Het is pijnlijk dat we Hazard voor acht maanden kwijt zijn met een gescheurde kruisband in de rechterknie, maar zijn vervanger brandt van ambitie. Dit wordt zijn redemption story.”

Ook marketingmanager van Anderlecht Sophie M’Sallem gelooft volop in een sleutelrol voor Amuzu. Ze hoopt wel dat het niet elke week zo’n zenuwslopende strijd wordt. “Normaal zit ik op de eretribune, maar bij spannende matchen voel ik mij meer op mijn gemak achter de dugout. Het was echt vreselijk. Bij affluiten was de ontlading zo groot dat ik zelfs een traan heb gelaten. Het was dan ook echt afzien, ik heb denk ik aan geen enkele vinger nog een stukje nagel over."

De strijd om Brussel...

De rivaliteit tussen beide clubs is door het sportieve succes van Union de laatste jaren enorm toegenomen. “Ja, vooral bij de jongere spelers leeft dat enorm hard. Ik denk dat zij de burenstrijd boven wedstrijden tegen meer historische rivalen als Club Brugge en Standard zetten. Da’s ergens logisch omdat ze natuurlijk nu die opkomst van Union meemaken.”

De marketingafdeling speelt alvast handig in op de Brusselse rivaliteit. “De campagnes met Manneke Pis hadden wij een tijdje geleden al bedacht, maar je moet natuurlijk goed nadenken over wanneer je die lanceert.” Rein kan er zich iets bij voorstellen. “Ja, dat snap ik. Je kan een, twee of misschien zelfs drie keer zo’n filmpje posten zonder te winnen, maar daarna wordt dat natuurlijk wel moeilijk.”

...keert terug in verschillende projecten

Brussel claimen, los van Union. Het keert terug in verschillende marketingprojecten. Getuigen daarvan zijn de collabs met Damso, de samenwerking met concertzaal AB en sinds kort ook de poëzie van stadsdichter Lisette Ma Neza. “Ja, het klopt dat we op die manier een breder publiek willen aanspreken. Maar da’s juist wat Anderlecht zo bijzonder maakt. Die stretch tussen verschillende profielen die allemaal verbonden zijn met elkaar en deze club.”

Daarna proberen we het geheim achter de Martino Explosion los te peuteren. Dat was het best verkochte broodje in 't Vorkske, de vroegere broodjeszaak van haar vader in de Parijsstraat in Leuven. En natuurlijk kunnen we ook niet om haar vriend, podcaster, Anderlecht-fan en voorzitter van Sporting Hasselt Sam Kerkhofs heen. Muzikaal wordt deze aflevering neergelegd met ‘Amigo’ van Lous and the Yakuza.

Send us a Text Message.

Het zal zondag tegen Union een pak beter moeten als Anderlecht echt aanspraak wil maken op een 35ste landstitel. Dat weet ook Patrick Evenepoel, vader van en samen met zijn zoon en wielerwonder Remco supporters van het eerste uur. “Dat Remco er nog aan denkt om voor Luik-Bastenaken-Luik het logo van Anderlecht op zijn fiets te plakken is geen toeval. De club zit echt in zijn hart,” zegt vader Patrick vol trots in een nieuwe aflevering van Radio Radzinski.

Patrick Evenepoel groeit samen met voormalig hoofd van de jeugdopleiding en RSCA-icoon Jean Kindermans op in de Peterboswijk in Anderlecht. Die buurt wordt vandaag in het nieuws vooral gelinkt aan het drugsmilieu, maar daar is begin jaren ‘80 nog geen sprake van.

“Ik herinner mij verschillende voetbalpartijtjes en zelfs een soort van Tour de France met de beklimming van de Mettewielaan.” Da’s ook een helling die Rein maar al te goed kent wanneer hij vanuit Jette naar het stadion van Anderlecht rijdt. “Absoluut geen cadeau, zeker niet wanneer er achterop je oude Cannondale een kinderzitje is gemonteerd.”

Van wielerprof tot een leven als stukadoor

Ook Patrick Evenepoel vindt vanuit Peterbos al snel de weg naar het Astridpark. Al heeft hij daar op jonge leeftijd wel nog hulp voor nodig. “Ik kan zeggen dat ik heb leren stappen in café Green Park tegenover de hoofdingang van het stadion. En sindsdien ben ik er nooit echt meer weggegaan.” Een bijzondere prestatie weet ook Rein, die al lachend opmerkt ‘dat de meeste supporters daar na een match juist nog amper op hun benen kunnen staan’.

Evenepoel brengt zijn jeugdjaren niet alleen door op de tribune van Anderlecht. Hij zit vooral veel op de fiets en wint in 1993 de GP de Wallonie, de belangrijkste overwinning in zijn relatief kort bestaan als wielerprof.

“Daarvoor ben ik in 1991 nog naar het WK voor amateurs in Stuttgart gegaan, maar ik wist toen al dat ik niet de motor had om het te maken als prof. En dan ben ik in het pleisterbedrijf van de familie begonnen.”

Remco, de wielergod die eerst voetballer zou worden

Zoon Remco droomt vandaag van koersen winnen, maar dat had net zo goed de Champions League kunnen zijn. Want hij was eerst voorbestemd om profvoetballer te worden. “Dat klopt. Omdat ik en mijn vrouw Agna (kapster, red.) elke dag hard moesten werken, stuurden we hem tijdens de vakanties altijd naar allerlei sportstages. We hebben ook eens een knutselkamp uitgetest, maar daar moest hij toch niets van weten.”

“Op een van die stages stond hij in doel met een truitje van Daniel Zitka. Hij is daar ontdekt door een scout van Anderlecht en zo is de bal aan het rollen gegaan. Maar door een akkefietje met een paar mensen bij de U11 is hij zijn interesse in het voetbal wat verloren. Hij heeft dan nog de overstap naar PSV en KV Mechelen gemaakt, maar eigenlijk was het voor hem al lang duidelijk dat hij wilde fietsen.”

De roep om versterking voor de Ronde van Frankrijk

Met twee overwinningen in Luik-Bastenaken-Luik, wereldtitels op de weg en tegen de klok en drie zeges in de Clásica San Sebastián is het palmares van Remco al goed gevuld. Maar de 24-jarige Aerokogel van Schepdaal wil op termijn ook de Ronde van Frankrijk op zijn naam schrijven.

In verschillende gesprekken met de ploeg is er daarom om versterking gevraagd. “Het enige wat ik heb gezegd is dat het goed zou zijn moesten er een paar ronderenners bijkomen om te kunnen wedijveren met teams als UAE en Visma-Lease-a-Bike.”

Maar met enkel Landa in de nadagen van zijn carrière is er volgens Godfried en Pico toch niet echt gehoor gegeven aan die oproep. “Tjah, we zullen zien, het is in ieder geval zwak om te zeggen dat de voorjaarsploeg omzeep is geholpen door de grotere focus

Send us a Text Message.

De reguliere competitie in de eerste voetbalklasse zit erop. Het moment dus om een tussentijdse balans op te maken. In een nieuwe Radio Radzinski analyseren we de prestaties van Anderlecht en wikken en wegen we de kansen van paars-wit op een 35ste landstitel. "Die eerste confrontatie met Union is allesbepalend. Als je dan kan winnen, zweef je recht naar de titel," denkt Godfried.

Op papier had Anderlecht in aanloop naar de Champions’ Play-off nog twee eenvoudige, maar daarom niet minder belangrijke opdrachten af te werken. Een Brusselse derbyzege boeken tegen een fel geplaagd RWDM en daarna thuis leider Union onder druk zetten door drie punten te pakken tegen Kortrijk.

Een goedkope penalty en een overbodige derbysjaal

Maar in dat opzet is paars-wit maar voor de helft geslaagd. Tegen de Molenbekenaren kregen we nooit echt een wedstrijd. De verdediging van RWDM is een kaas met gaten waar zelfs de snorharen van Monty voor passen. Het toppunt van absolute onkunde is de manier waarop Adaramola Dreyer de 0-2 aanbiedt. Op een inspeelpass van doelman Defourny mist hij knullig zijn controle, waarna de Deen met de bal mag afstormen op een wijkende defensie. Gelukkig voor RWDM maakt de winger er geen vernederende solo van, maar knalt hij de bal gewoon van buiten de zestien in doel.

Voor Adaramola volgt tien minuten later een pijnlijke wissel, omdat ook de ogen van coach Bruno Irles het niet meer aankunnen. Ze draaien nog net niet even kleurrijk in het rond als bij onze kazen veroberende muis in tekenvorm. Match gespeeld, zeker wanneer scheidsrechter Lambrechts Anderlecht ook nog eens een strafschop cadeau doet. Zelfs Jan Vertonghen geeft meteen grif toe dat dit een foute beslissing is.

De RWDM-fans hebben in ieder geval weinig aan het gulle gebaar van de recordinternational. Zij zijn op dat moment al een week woest over het uitbrengen van een derbysjaal met de kleuren en namen van beide clubs. Totaal overbodig vinden sommigen en een tekenend voorbeeld van hoe de nieuwe voorzitter John Textor geen kaas heeft gegeten, hier is Monty weer, van de identiteit van de club.

De spits te veel

Dankzij een simpele overwinning tegen RWDM kan Anderlecht met vertrouwen aan de laatste wedstrijd van de reguliere competitie beginnen. Ook al omdat tegenstander Kortrijk op dat moment hekkesluiter is.

Maar coach Brian Riemer vindt het nodig om een aantal spelers rust te gunnen en op de mat te experimenteren met twee spitsen. Iets wat faliekant afloopt, want na een slappe pot voetbal en veel lange ballen krijgt Anderlecht een kwartief voor affluiten het deksel op de neus: 0-1. Geen punten en dus ook geen druk op de ketel bij Union.

“Je kan dit moeilijk anders dan pure arrogantie noemen. En dan heb ik het nog niet eens over het probeersel met zowel Dolberg als Vázquez in de basis. Volgens mij moet dat zeker kunnen, al is de voorbije wedstrijden wel gebleken dat Vázquez vooral van goudwaarde is op het moment dat er moet geschakeld worden naar powerplay."

"Ach ja, gelukkig gebeurt het nu en niet bij de start van de play-offs. Laat ons hopen dat Riemer tijdens de interlandbreak duidelijke keuzes maakt. Want da’s absoluut nodig,” vertelt Rein, die nog altijd twijfelft over het tactisch vernuft van de kale trainer.

Brusselse titelstrijd

Verder in de aflevering halen we er de kalender van de play-offs bij. De derde speeldag heeft Godfried met rood omcirkeld. Dan speelt Anderlecht thuis tegen Union. “Als je dan kan winnen, zweef je daarna recht naar de titel. Die eerste confrontatie met Union is voor mij allesbepalend.”

Eindigen doen we deze aflevering met een evaluatie van het transferbeleid, een nieuwe prijsvraag en een rondje top en flop binnen de huidige kern. Muzik

Send us a Text Message.

100 afleveringen. Da’s natuurlijk het moment om de man uit te nodigen die zijn naam leent aan onze Anderlecht-podcast Radio Radzinksi. Samen met de Canadese Pool blikken we terug op zijn carrière bij paars-wit en zijn band met spitsbroeder Jan Koller. Maar Radzinski geeft ook zijn kijk op het huidige Anderlecht. “Ik had deze zomer nooit gedacht dat Anderlecht vandaag tweede zou staan.”

Henry en Bergkamp, Ronaldo en Nilis of Shevchenko en Inzaghi. Het zijn maar een paar voorbeelden van legendarische spitsenduo’s uit de recente voetbalgeschiedenis. Wereldwijd dan toch. Want binnen België is er maar een koningskoppel die naam waardig: Jan Koller en Tomasz Radzinski.

Da’s ook zo voor Godfried, Rein en Pico die hun BRUZZ-podcast over Anderlecht hebben vernoemd naar de kleinste van de twee. Radio Radzinski zit aan aflevering 100, een jubileum waarvoor Radzinski graag zelf mee aan tafel schuift.

Van opgroeien achter het IJzeren Gordijn naar een Canadese film

Tomasz Radzinski wordt in 1973 geboren achter het IJzeren Gordijn in Polen. Voetbal is de enige zekerheid in zijn leven. "Zoals iedere jongen bij ons in de buurt wilde ik profvoetballer worden, ik bedoel spits. Ergens anders moest je mij niet zetten op het veld."

Wanneer zijn ouders beslissen om te vluchten van Polen naar Canada komt de voetbaldroom van Radzinski uit. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan zet hij zijn eerste stappen in het profvoetbal bij de North York Rockets.

"Daar ging een nieuwe wereld voor mij open. Plots teken je als jonge gast een profcontract en speel je over heel Canada wedstrijden op het hoogste niveau. Voor mij was het leven daar als een film, eentje waarin ik ook niet naar school moest gaan (lacht)."

Paars-witte voetbalchemie met Koller...

Van Canada gaat het in 1994 richting Antwerpen en Germinal Ekeren. Met rood-geel beleeft hij in 1997 een sprookje door de Beker van België te winnen. Voor Anderlecht en sportief manager Michel Verschueren is het een slag in het gezicht. Maar de Zilveren Vos blijft niet bij de pakken zitten en haalt Radzinski in de zomer van 1998 naar het Astridpark.

Verschueren overtuigt dat jaar ook Jan Koller om naar Anderlecht te komen. Een schot in de roos, want samen met de boomlange Tsjech zal Radzinski een onvergetelijk duo vormen.

"Nochtans zag ik het eerst niet zitten. Vercauteren trapte op training altijd zelf de centers en dat ging vaak richting grote Jan. Maar die wist daar in het begin geen raad mee. Zijn eerste ballen zijn we letterlijk mogen gaan zoeken op de parking. Gelukkig heeft hij zich snel aan het niveau aangepast."

...leidt tot Europees delirium

Het aanvalsduo verovert in totaal twee landstitels, maar maakt zich vooral onsterfelijk door een wondermooie Champions League-campagne in het seizoen 2000-2001. Anderlecht verslaat in de eerste groepsfase Manchester United en doet daar in de volgende ronde nog overwinningen tegen Real Madrid en Lazio Roma bij.

“Tot op vandaag word ik er nog altijd heel veel op aangesproken. Het zijn dan ook bijzondere avonden geweest. Het moment dat de Champions League-hymne speelt en de vlag in de middelcirkel wappert vergeet je alles om je heen. Dat is pure adrenaline en hyperfocus. En als de wedstrijd dan jouw kant opgaat, is dat het beste gevoel dat er is."

Verder in de aflevering vertelt Radzinski over hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet in het stadion van Anderlecht, maken we de winnaar van de prijsvraag bekend en staan we nog even stil bij de zege van paars-wit op het veld van Club Brugge. Muzikaal leggen we deze speciale aflevering neer met ‘Wind Of Change’ van Scorpions.

Send us a Text Message.

Nooit zal er nog een Anderlecht-speler zijn met dezelfde verfijnde traptechniek als Luc Nilis. In een nieuwe Radio Radzinski leggen we uit waarom en blikken we samen met deze paars-witte voetballegende terug op zijn carrière. Die kende hoge toppen, maar ook diepe dalen. "Tijdens de finale van de Europacup II heb ik vanop de bank mijn best moeten doen om niet te juichen bij de tweede goal van Sampdoria."

Luc Nilis. Da's een karrenvracht aan wondermooie doelpunten en acties die Anderlecht vier titels en drie bekers opleveren tussen 1986 en 1994. Daarna volgt een overstap naar Eindhoven en PSV waarmee hij nog eens twee keer kampioen speelt en de beker wint.

De sierlijke aanvaller zal dan al voor altijd herinnerd worden om zijn fabelachtige traptechniek. Die wil hij ook tonen in het nieuwe millenium wanneer hij tekent bij Aston Villa. Met een technisch perfect uitgevoerde volley in zijn eerste wedstrijd tegen Chelsea speelt hij zich meteen in de harten van het Engelse publiek.

Indische dokter redt een gouden been

Nilis lijkt ook aan de andere kant van het Kanaal op weg om een levende legende te worden. Maar dan slaat het noodlot toe. Op zaterdag 9 september 2000 loopt hij een open beenbreuk op na een onschuldige botsing met doelman Richard Wright van Ipswich Town. Fin de carrière is het harde verdict.

"Maar met die goal tegen Chelsea hebben ze in Engeland even kunnen zien wat ik allemaal in mijn mars had. Dat biedt toch wat troost. Het had ook allemaal kunnen gebeuren toen ik 18 jaar was en dan had ik helemaal geen carrière gehad."

De frituurmuur

Die geweldige carrière is er gelukkig wel en begint lang voor die vicieuze openbeenbreuk-cirkel in Zonhoven. Daar schaaft een jonge Nilis aan zijn traptechniek onder het goekeurend oog van zijn vader Roger.

"Uren en uren heb ik zowel met links als rechts tegen de zijgevel van ons huis staan sjotten. Ik denk dat er geen enkele actieve voetballer vandaag zoveel met een bal is bezig geweest tijdens zijn jeugd. Het heeft ervoor gezorgd dat ik perfect tweebenig ben. Die zijgevel van mijn ouderlijk huis is er vandaag wel niet meer, want ze hebben er een frituur tegenaan gebouwd. De uitbater heeft mij gevraagd om die te signeren en zo heeft mijn voetbalmuur een nieuw leven gekregen."

Aad de Klos

Van de frituurmuur gaat het dan via FC Winterslag richting Brussel. En dat allemaal dankzij Raymond Goethals die Michel Verschueren tipt over het talent van de spits. Bij Anderlecht beleeft Nilis vele hoogdagen, maar moet hij zich ook door enkele zwarte momenten worstelen. De Europese campagne in het seizoen 1989-1990 is er daar een van. Paars-wit plaatst zich dankzij goals van Nilis in de halve finale voor de eindstrijd tegen Sampdoria in het Zweedse Göteborg. Maar daar zet trainer Aad de Mos hem op de bank.

"Bij de 2-0 van Sampdoria heb ik echt mijn best moeten doen om niet te juichen. Net daarna moet ik dan nog eens invallen, op een moment dat je weet dat het kalf verdronken is. Als de Mos mij had laten starten ben ik er zeker van dat we met die beker naar huis waren teruggekeerd."

Spitsentrainer en een reünie met Ronaldo

In die acht seizoenen bij Anderlecht worden zijn gouden voeten geen enkele keer beloond met een Gouden Schoen. Het is pas bij PSV dat er eindelijk erkenning komt en hij na een jaar al het Nederlandse equivalent de lucht in mag steken.

"Straf, want Ajax was dat seizoen outstanding. Al hadden wij ook wel een goeie ploeg met mezelf en Ronaldo als uitblinkers. Dat was echt een fantastische kerel. Wie mij een reünie met Ronaldo kan regelen, mag mij meteen bellen. Het is mijn droom om hem ooit nog eens terug te zien."

Eindigen doen we met de vraag van Hassan Al Hilou uit de vorige af