Bu dünya dehşetli fantezilerle dolu; biz ise bir karşı fantezi talep ediyoruz:Barışı, yaşamı, aşkı, sevgiyi, kahkahayı ve dansı savunan bir fantezi.

Bir örüntü oluşturarak devam ettiğimiz barış çemberimizin bu bölümünde bir karşı fantezi olarak barış savunuculuğuna, şiddetsizlik etiği ve siyasetine, birbirimize olan bağımlılığımıza ve yaralanabilirliğimize değiniyoruz.

Bu bölümle birlikte dört bölümlük bir arayışa adım atıyoruz.Aradığımız şey: Bir bebekten barış nasıl yaratılır?

Bu ilk durakta şu soruların etrafında dolaşacağız:Bebek kimdir? Barış nedir? Yaratmak ne demektir? Kim, neyi, nasıl yaratır?

Acelemiz yok. Çünkü gerçekliğimizde bir bebekten katil yaratan bir karanlıkla karşı karşıyayız.Bu karanlıkla mücadele etmek için her adımı sakin, her adımı bilinçli atmak zorundayız.

Zor da olsa buradayız.Çiçekteyiz, doğumdayız.Aydınlığı arama direncindeyiz.

Bu bir umut, evet.Bu bir sorumluluk, evet.Ama hepsinden öte, bu bir ontolojik çağrı.

Hepimize.

Gelin birlikte soralım:Bir bebekten barış yaratan o aydınlık nasıl olabiliriz?

Bir varlık ne zaman özne olur? Konunun merkezinde olmak, hakkında bahsedilen “şey” olmak onun özne olmasını sağlar mı? Ya da diyelim öznenin o olduğunda hemfikiriz peki öznenin de kendisi hakkında konuşma hakkı var mı? Ya da bizler bu tarz bir etik değerlendirme yapıyor muyuz? Bir şey hakkında ya da birisi hakkında konuşurken yargıda bulunurken “bir de onu” dinliyor muyuz? Bu bölümde görünmek meselesini ele aldık. Bir şeyin görülmesinin çeşitliliği, bu çeşitliğin bir zenginlik doğurabilecekken nasıl büyük bir hapishane yarattığını konuştuk. Ve tabii ki çoğulculuğa engel olan her şeyin faşizmle alakasını paylaştık.

Birgün uyandığımızda ne kedi olmakla ne terörist olmakla suçlanmayacağımızın bir garantisi yok. Damgalama sistemi harıl harıl çalışıyor, barış çemberi ise biz de çalışalım ve tanışalım diyor.