Crowd, oorspronkelijk gecreëerd in 2017, is een sleutelwerk van de gevierde Frans-Oostenrijkse choreografe Gisèle Vienne. Een groep dansers vormt de portrettengalerij van een generatie. Elk hebben ze een eigen personage en achtergrond en ze ontmoeten elkaar op een podium dat getransformeerd werd tot een stoffige woestenij. De vloer is bezaaid met resten van een feest dat nog in volle gang is. Crowd vertelt een verhaal over de underground techno in het Berlijn van de jaren 1990, op een soundtrack die de geschiedenis van de elektronische muziek omarmt met een ereplaats voor techno uit Detroit en het collectief Underground Resistance. Crowd herinnert ons aan de verhalen van tegenculturen: creatieve, intellectuele en politieke ontmoetingsplaatsen die cruciaal zijn en waar mensen andere levenswijzen uitproberen. Crowd is een eerbetoon aan de tegenculturen van vandaag.

In Crowd worden emotioneel en sociaal geladen bewegingen choreografisch uitgewerkt. Daarnaast creëert het een zintuiglijke ervaring van verschillende tijdsdimensies: het verleden, het heden, de constructie van herinneringen en de verwachte toekomst. De performers bewegen in slow motion, of schokkend, of met stops en loops. Ze brengen krachtige beelden met steeds andere lichaamshoudingen, binnen andere tijdsdimensies en met andere verhaallijnen. Steeds wordt hiermee de invloed van emoties op onze manier van kijken naar elkaar bevraagd.

Wanneer de Duitse schrijver Georg Büchner in 1837 op 23-jarige leeftijd sterft, laat hij met Woyzeck een onafgewerkt meesterwerk achter. Zijn fragmentarische theatertekst wordt pas in 1913 voor het eerst op de bühne gebracht. Een jaar later krijgt ook de jonge componist Alban Berg een opvoering te zien. Hij is er meteen van overtuigd dat Büchners revolutionaire werk het uitgangspunt voor zijn allereerste opera moet worden. Het resultaat: een van de meest baanbrekende en aangrijpende partituren uit het operarepertoire. De internationaal gelauwerde Johan Simons, die enkele seizoenen geleden in ons huis Verdi’s Don Carlos regisseerde, nam al drie keer Büchners toneeltekst onder handen en waagt zich nu voor het eerst aan Bergs operabewerking. De muziek prikkelt hem om helemaal in het hoofd van Wozzeck te kruipen, een straatarme man die onderaan de sociale ladder bengelt. Bovendien kampt de uitgebuite Wozzeck met waanbeelden die niemand begrijpt – een onhoudbare en gevaarlijke situatie die enkel fataal kan aflopen.

Intolleranza 1960: zo doopte de Italiaanse componist Luigi Nono zijn eerste productie voor opera. Daarmee verwees hij naar zijn eigen tijd, waarin de schokken van de Tweede Wereldoorlog nog duidelijk voelbaar waren en ook Hiroshima, de Algerijnse dekolonisatieoorlog en de heropleving van het Italiaanse fascisme diepe wonden sloegen. In korte episoden volgen we de politieke bewustwording van een mijnwerker, de Emigrant, die terugkeert naar zijn vaderland en terechtkomt in een draaikolk van geweld en onverdraagzaamheid. Hij slaagt erin meer en meer mensen achter zich te scharen in de strijd tegen onrecht en onderdrukking. Tot het noodlot opnieuw toeslaat. In de aangrijpende productie van Benedikt von Peter bevindt het publiek zich op de scène, tussen de zangers en het koor, en omringd door het orkestrale geweld. Als deel van het imposante klanklichaam van Nono’s muziektheater wordt het direct geconfronteerd met de vraag naar solidariteit en samenhang in het streven naar een andere en betere wereld.