Alınteri

Yüzüne güneş doğmamış, alev yanaklı fırıncılar gelir aklıma. Ağarmamış sabah soğuklarında indiğim garajdan, evime giderken aldığım, enfes kokan, el yakan, sıcacık ekmeklerin ustası, ekmek teknesinin başındadır. Konfeksiyona yenik düşse de kumaşlara makasıyla hayat veren terziler geçer hayalimden. Ayağıma batan iğneler, kalıpları çizen sabunlar, sabahın dördünde dikiş makinesinin sesini duymazdan gelen çocukluğum. Biz kalkmadan, diktiği elbiseyi yetiştirme telaşındaki annem salondadır.  Can pazarı madenler geçer zihnimden. Kara elmasları çıkarırken, sarı baretlerin içinde aynılaşan, kömür karası yüzler ve içindeki kocaman beyaz gözleri görürüm. Son dakika haberlerinde, vardiyasından çıkamayan işçilerin, göçük altında kalan aileleri vardır. Traktörün peşine takılmış bir römork ve içine doluşturulmuş gündelikçileri düşünürüm. Uykusuna, gençliğine ve hayatına ara verip tarlalara alın terini akıtmaya giden, koca gün çapa sallayan iki büklüm tarla işçilerinin, güneşten kırışmış, adeta topraklaşmış yüzlerini hatırlarım. Şimdilerde yüzüne bakmadığımız, küçücük dükkânlarına hapsolmuş ayakkabı tamircileri de aklımdan hiç çıkmazlar. Babamın, ben yanındayken mutlu olduğundan emin olduğum gezilerimizin şaşmaz rotasındaki o memleket pasajı ve içindeki tamirciler, anılarımın başköşesindedirler. Kafasını kaldırmaya vakti olmayan, ama yine de esirgemedikleri çaylarıyla sizinle gönülden sohbet eden, elleri boyalı ayakkabı tamircilerini nasıl unuturum?  Yanlarından her geçişimde “Mehmet Abi’ye çok selam söyle evlat” diyen tamirci dükkânlarının yerinde, artık alnı ter görmeyen, fırsatçı dükkânlar var. O pasajın önünden yıllardır öylesine geçerim, içine de asla girmem.