Ο Γιώργος Μαργαρίτης για τον τζόγο, την πείνα και το Πανεπιστήμιου του πεζοδρομίου

O Γιώργος ήρθε στην Αθήνα σε ηλικία 15 ετών. Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκε έξω, στην πλατεία Καραϊσκάκη και στη συνέχεια σε παγκάκια και σε εκκλησίες μαζί με άλλα παιδιά τα οποία έψαχνα να δημιουργήσουν την τύχη τους. Δεν φοβήθηκε, δεν πτοήθηκε διότι τότε είχε άγνοια κινδύνου και το αίμα του για δημιουργία έβραζε.

Τραγουδούσε χωρίς σακάκι διότι δεν είχε χρήματα να το αγοράσει και αυτό ήταν κάτι που σχολιάστηκε. Ποτέ δεν τραγουδούσε με γνώμονα τα κέρδη, τη φήμη και τη δόξα αλλά για να μπορέσει να εκφράσει τον καημό του. Ένας από τους αδερφούς του και ο ξάδερφός του, πέθαναν από την πείνα, πράγμα σύνηθες όπως μαρτυράει ο ίδιος, για την εποχή εκείνη.

Τα πρώτα του χρήματα, τα σκόρπισε παντού. Έχει βγάλει το Πανεπιστήμιου του πεζοδρομίου όπως λέει ο ίδιος το οποίο είναι το πιο σημαντικό σχολείο της ζωής.