Terkedilmiş duygularımızın ıssız bir sokakta tek başına yürürken bu şehire çöken sisin verdiği iç ürperten gecesi. Söyleyecek kelime bulamıyorum. Bardaklar doluyor, dolular boşalıyor. Geçen hafta psikologa başladım. Sosyal hizmet veren bir yardım kuruluşundan. Benim hayatımın dörtte üçü kıskanarak geçti. Özlem mi demek daha doğru bilemedim. Asgari ücret alıyorum. Mezun olduktan sonra iş bulamadım. Herkes beni suçlarken, ben kendimi öldürüyordum. İçim içimi yedi, yedi ve sonunda kocaman bir boşluk kaldı. Sadece çalışan ve karnını doyuran bir et parçasıyım artık. Kapıların arkasında konuşulan onlarca yalan ve kapılar çarpılırken kırılan pencere camları. Penceremin camlarını kıralı uzun süre oldu. Parçaları dağıldı bütün içime.

Psikolog çok konuşkan biri değil. Genelde dinliyor. Bense tavanı izliyorum. İzledikçe daha da boşluğa batıyorum. Battıkça siliniyor anılarım. Okurken utana sıkıla yediğim zeytin ezmesi, içimde büyüttüğüm çocukluğum...

Pek umudu olmayan insanlar, genelde sessizleşir. Vazgeçmiştir artık anlatmaktan kendini. Geceleri uyumak için yatar, uyanmak için değil. Psikologum artık gelme dedi. Evimde ölmeyi bekleyecekmişim. Tedaviye yanıt vermeyen bir verem hastası gibi, evin içindeki sessizlik. Ben bu hayata geldim, işte gidiyorum. Yaşamak diyebilmek için yaşıyorum. Silinecek bütün anılarım ve toprak yutacak hemen. Beni tanıyan son kişi de unutunca, kaybolup gideceğim.

Bir çiçek açtı toprağımda,

Sessizce büyüdü, susuz ve güneşsiz,

Bir çocuk büyüdü,

Kırılan kalbiyle,

Issız sokaklarında şehrimin,

Bir çocuk öldü,

Umuduyla gömdük,

Bir çiçek açtı toprağında...

Kırmızı kerpiç bir evde doğmuştum. Evimiz günden güne zamana yenik düşüp yerin yarım metre altına gömülmüştü. Sekiz yaşında çekilmiş siyah beyaz fotoğrafımda herkesin yüzünde yaşayacaklarından habersiz bir gülümseme vardı. Mahallenin kahvesi evimize çok yakındı. Sandalyemin ayağını yaptırmak için 4 saat yürüdüğüm günü düşününce, kahvede gündelik meseleleri konuşmak için beş dakika yürümek keyif veriyordu. Sabahları taze sütümüz gelirdi valide hanımın kaynattığı sütün kokusuna uyanır sonra saatin kaç olduğunu tahmin etmeye çalışırdım. Yenilerde türeyen bir iş kolu vardı. İnşaat yapıp insanlara satmakla ilgili. Hemen hemen her köy evinde tartışmalar yükselirdi sebebi belli olan tartışmalar. Baba ocağını satıp kat karşılığı almak...

İç sıkıntılarım bu yazın ortasında başladı. Artık huzurumuz kalmamıştı. Vitamin takviyesine başlamıştım. Kimsenin para kazanmak hırsı yokken birden bire herkes zengin olmanın peşine düşmüştü. Adeta bir yarış başlamıştı. Artık kahvede konuşamıyorduk. Sanki günden güne ruhumuzun zenginliklerinin silinip kaybolduğunu izliyorduk. Eskiden olan eskide kalmıştı. Sıkıntılarımla baş başa kalmıştım. Yeni çağ diyorlardı adına da. Ben nedense ayak uyduramamıştım. Vücudum tedaviye yanıt vermiyordu. Hani herkesin içinde olan o yetmişlerde yaşamak hayalinin ucundan tutmuştum. O beni çektikçe ben daha da gömülüyordum. Buhranlarım rüyaları, rüyalarım da hayalleri takip ediyordu.

Bir Nisan sabahı büyük bir çığlıkla uyandım. Dışarıdan gelen bir yardım çağrısı gibi. Hafif yağmur atıyordu. Kalktım hemen fırladım tabii. Meraklı gözlerle evin meydanına bakıyordum. Kimse yoktu. Kafamı kaşıyarak yürüdüm acaba çığlık benim içimde miydi? Bu çığlıkları üç güne bir duymaya başlamıştım. Mahallede bir market açılacaktı. Herkes çok heycanlıydı. Üstelik köyün ilk ihalesiyle. Artık sütü istediğimiz vakit hazır alacakmışız. Market açıldı, sütçü dayının işleri kesildi. Sütçü dayı başka köye taşınmıştı. Artık sabahları uyandığımda pişmiş süt kokusunun yerini yokluk almıştı.

Sabahları erken uyanıp yürüyüşe çıkıyordum. Bir sabah yürürken derenin kenarında oturmuş birini gördüm. Uzaktan tanımaya çalıştım ama yok, olmadı. Yanına giderken onun beni farketmediğini gördüm. Adeta dalmış, uzaklarda kaybolmuştu. 2 metre kadar yaklaşında birden düşmeye başladım. Düşerken dünyanın kabuğu kırılmış ve bir tünel açılmıştı.

Tünelden düşerken sanki her bir karesi çizilmiş ve arka arkaya oynatılıp film yapılmış gibi, tünelin yüzeyinde yaşanan son yıllar vardı. Eskiye özlemimiz neden hiç bitmez? Uyan artık. Alış artık. Toparlan. Aniden irkildim ve rüyamdan uyandım. Tam odanın ortasında bir kaktüs duruyordu. Acaba hala rüyadamıydım? Kaktüs dikenlerini dökmeye başladı. Ani bir sarsılmayla kendimi iç sıkıntılarımın başladığı yazın ortasında bir sandalyede yerdeki karıncaları izlerken buldum...

Sabah plazanın kapısına geldiğimde duraksayıp etrafıma bakmaya başladım. İleri geri yürüyordum. Sanırım o kapıdan girmeyi hiç istemiyordum. Ama yetişkinler dünyasını bilirsiniz, isteyip istememek bir mesele olmamalı, sadece o şeyi yapmalısınız. Derken bir anda eşikten geçerken buldum kendimi. Artık en zor adımı atmıştım. Hızlıca asansörlere yürüdüm ve 25’e tıkladım. Zamanın durduğu bu kısa yolculuk nihayet bitmişti. Kapı açıldı ve kendimi ofiste buldum. Herkes bir koşturmaca halindeydi.

Şirketin tüm gerginliği o koridorlardan geçen insanların yüzünde yankılanıyordu. Daha fazla bu manzaraya şahit olmamak için koşar adımlarla büyük toplantı odasına girdim. Koltukların çoğu çoktan dolmuştu. Herkesin gözlerinde sinsi bir bakış vardı. En karizmatik halimi takınarak koltuğuma oturdum ve beklemeye başladım. Bugün bu masada büyük bir ihale yapılacaktı. İhale’nin asıl meselesi de kaktüstü. Evet, yanlış duymadınız, kaktüs! 4 ay sonra gerçekleşecek bir moda defilesinin süslemesinde kullanılacak kaktüsleri hangi firmanın sağlayacağı da büyük bir merak konusuydu. 30-40 yaşlarında 22 insanın bugün burada olmasının sebebi de buydu. Fakat hiçbirinin bizim karşımızda şansı olmadığını bilmiyorlardı. Bunun sebebi ise yıllardır herkesten sır gibi sakladığımız özel vitaminimizdi.

Yaklaşık 5 sene önceki Asya ziyaretimde bir şamanla tanışmıştım. Tibet’in dik yamaçlarındaki bir kulübede yaşayan bu şaman, 102 yaşında olmasına rağmen en fazla 40 gösteriyordu. Namı dilden dile dolaşan bu şamanla tanışmaya gittiğimde gözlerime inanamadım. Kısa süre içinde, içtiği sıvı bir vitaminin bu durumun sebebi olduğunu anladım ve bunu benimle paylaşmasını istedim. Kapitalist sistemden bihaber olan bu şaman bana seve seve yardım etti. Ben de Türkiye’ye geri dönünce hemen çalışmalara başlayıp bu vitamini çoğaltma işlemlerine giriştim. O sıralar bunu nasıl paraya dökebilirim diye düşünürken aklıma bitki işine girmek geldi. Çünkü bu vitamin canlı cansız her şeyi sihirli şekilde iyileştiriyor ve göz alıcı hale getiriyordu. Evet, kozmetik sektörünü de düşündüm. Ama tüm kadınlar çok genç ve güzel olsa dünya çekilmez bir yer olmaz mıydı? Bu kötülüğü yapamazdım.

Kısa süre içinde namımız duyuldu ve herkes bitkilerimizi konuşmaya başladı. Özellikle dillere destan kaktüslerimiz. İşte bugün de burada olmamın sebebi bu. Eğer bu ihaleyi de kaparsam artık sarsılmaz bir imparatorluğum olacaktı. Tüm dünyaya adımı duyuracak ve devler liginin başını çekecektim.

Düşünceler silsilesi içindeyken elinde bir şişe tutan keskin bakışlı, uzun boylu bir adam girdi içeri.

Gözlerini bana dikti ve “Bunu açıklamak ister misiniz?” dedi. Daha ne olduğunu anlamadan 2 siyahi ve 3 beyaz polis içeri girdi, yanıma geldi ve ellerini omuzlarımın üstüne koydu. Karşımdaki uzun boylu adam “Hanımefendi yasadışı bu maddeyi kullanarak ticarette kullanmaktan tutuklusunuz. Söylediğiniz her şey aleyhinize delil olarak kullanılacaktır.” Dedi ve yanımdaki polisler kollarımdan tutarak beni kaldırdılar. Şaşkın bakışlarla odadan çıktım. Koridorda yürürken neler yaşadığımı bir kere daha düşündüm. Sanırım kapitalizmi anlamayan o şaman değildi, bendim.